Het touw
Het is midden in de nacht als ik voor de zoveelste keer wakker word. Dit keer is het niet vanwege mijn moeder, die wel vaker huilend en smekend voor haar leven naast mij in mijn bed kwam liggen. Nee, dit keer kwam ze met de mededeling dat de net nog zeer actieve (vooral met zijn handen enzo) stiefvader zichzelf had opgehangen, aan de muur, met eenzelfde soort touw waarmee ik die middag nog buiten had gespeeld.
Lees meer…
Afteren
Daar fiets ik dan, met mijn hoofd in de wind; de warme zomerwind. De zon komt net op en schijnt door de straten van Den Haag. Mensen die naar hun werk lopen, jongeren naar school en de vaste groep mensen die hier altijd al vroeg de straten kleuren. En dan heb je mij, Chaki, ik kleur de straat ook maar dan anders. Mijn gedachten kleuren mijn hoofd zwart, gitzwart, schaamtezwart. Oude strenge gedachten vertellen mij hoe dom, stom en abnormaal ik ben geweest. Hoe ik het in mijn hoofd had kunnen halen om mij weer zo te laten gaan. En nu, nu iedereen begint aan zijn dag, eindigt mijn dag.
Lees meer…
Comfortabel verdoofd: verlangen naar verbinding
“Hello? Is there anybody in there?”
Met een sigaret tussen mijn vingers, leunend tegen het keukenblok, inhaleer ik ook de daarna volgende woorden van deze geweldige Pink Floyd-song: Comfortably Numb.
Oh, wat hou ik van lyrics: rauw, diep, donker, luchtig, speels. Het zijn de zinnen uit liedjes die me dieper laten voelen en denken. En hij… kijkt hoe ik luister.
Hoogtes en dieptes: creatie als kompas
“Despite these episodes of stormy weather, we fight it… persevere and have a wonderful life!”
Michael van der Meide
Wat een dag! Zaterdag 26 oktober: de landelijke dag van Plusminus – leven met bipolariteit. Voorzitter Henk opent met Het zotte geweld – ook bekend als De Dwaze Maagd: zijn dansende bronzen favoriet, een beeld te bewonderen in Antwerpen. Astrid Bos en haar metgezel op vleugel laten het publiek songteksten recyclen. We beginnen met Fly Me to the Moon: hun swingende improvisatie volgt!
Lees meer…
Missie voor Mentale Gezondheid
‘Delen in plaats van wegkruipen bij negatieve gevoelens bracht vrijheid’
Tineke Mollema (39) is open over haar bipolaire kwetsbaarheid: zowel nationaal als internationaal zet ze zich in voor goede zorg en gelijke kansen voor mensen die psychisch lijden. ‘Het vuur van idealisme brandt in mij: ik wil de wereld een stukje mooier maken.’
Lees meer…
Licht, liefde & tralala
Een onsterfelijke ziel – oneindig bewustzijn – met een menselijke ervaring. Dat was er eerst, daarna het aardse jasje: “Holy smoke, is dat zo?”
Die zomer ontdekte mijn ex, de vader van onze zoon, groene smoothies en de meditatie-app Insight Timer. We waren al een tijdje gestopt met het eten van vlees. Dat, samen met de smulties zoals wij de smoothies noemden, had een diep reinigend effect. En de meditaties versterkten deze innerlijke schoonmaak.
Lees meer…
Twee honden: in oog met racisme
Ons speelveld: een weiland achter de eerste flat van de Componistenbuurt. Of was het de laatste van de vier? Dat maakt ook niks uit, het is maar net vanuit welk perspectief je het bekijkt: is dat niet met alles zo in het leven?
Lees meer…
Engels prinsesje: vluchten voor donker
“Hey, Engels prinsesje: hoe is ie nou?” Lees ik op mijn telefoon terwijl ik met mijn kop in de voorjaarszon in een open dubbeldeksebus door London rijd. Daar ben ik voor mijn werk. Tijdens de rit zuig ik alles op wat ik zie: de bruisende straten, de rode telephone boots en de weidse parken in fel groen. Mijn gedachten schieten terug naar zijn vraag. Een vraag waarvan ik de diepere laag direct begreep, hij was er immers bij: de week ervoor.
Lees meer…
De Stem: contact met de ongeziene wereld
“Ga je met me mee? – Ik wil je iets laten zien.”
Die nacht sliep ik bij een vriendin, samen met een andere vriendin: een bezoek aan de paranormale beurs stond op de agenda. Blijkbaar was ik toen al geïnteresseerd in alles wat niet down to earth was. Tarot en Astrologie hadden vooral mijn aandacht: geen idee wat er nog meer was, dat zou ik daar ontdekken.
Lees meer…
Runnaway Train
Horror is echt! En Runnaway train laat dat zien: zonder het aan de verbeelding over te laten.
“Goedemorgen, Goudemorgen” – Met een luchtige jolige vaart begroet radio DJ Marisa haar luisteraars en spreekt de naam uit van het liedje dat ze zojuist draaide voor net wakker Nederland. “Runnaway train van Soul Asylum: dat was een grote hit in 1993” en vervolgens gaan we over naar de volgende track.
Met een knoop in mijn maag en tranen achter mijn oogkassen zit ik in de auto. Nog niet toe aan de vrolijke noot die nu is ingezet. Want, mijn in plaatjes, kleuren en geuren denkende mind blijft hangen in de op hol geslagen trein.
Lees meer…
Blijf van mijn lijf: vluchten voor morgen
Boodschappen die uit de gedeelde koelkasten verdwenen. Vrouwen ontwaakten hysterisch uit hun nachtmerries: was het de angst, verdriet en wanhoop die hen achtervolgden? Kinderen die nog in bed plasten. Vrouwen die andere vrouwen en hun kinderen manipuleerden en pestten—waarschijnlijk omdat ze zelf niets anders kenden. En mannen die het adres van het huis achterhaalden en zo een bedreiging vormden voor alle bewoners. Over het leven in een ‘Blijf van mijn lijf huis’ kun je een boek schrijven.
Lees meer…
No Woman No Cry: de boodschap van Hoop en Veerkracht
Een rastaman stapt zingend, begeleid op zijn gitaar mijn kant uit. Toeval? Of bestaat dat niet en is dit weer één van de synchronische rariteiten die ik vaker meemaak? ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley zingt hij, en kijkt me aan. Godver, dat komt binnen! Ziet hij dat ik sta te huilen? Nee joh. Mijn tranen zijn van die tranen die je inslikt. Je kent ze wel. Tranen die je tegenhoudt, want als je ze op zo’n moment laat gaan dan weet je zeker dat het niet meer goed komt.
Lees meer…