Het is midden in de nacht als ik voor de zoveelste keer wakker word. Dit keer is het niet vanwege mijn moeder, die wel vaker huilend en smekend voor haar leven naast mij in mijn bed kwam liggen. Nee, dit keer kwam ze met de mededeling dat de net nog zeer actieve (vooral met zijn handen enzo) stiefvader zichzelf had opgehangen, aan de muur, met eenzelfde soort touw waarmee ik die middag nog buiten had gespeeld.
read more…
“Hey, Engels prinsesje: hoe is ie nou?” Lees ik op mijn telefoon terwijl ik met mijn kop in de voorjaarszon in een open dubbeldeksebus door London rijd. Daar ben ik voor mijn werk. Tijdens de rit zuig ik alles op wat ik zie: de bruisende straten, de rode telephone boots en de weidse parken in fel groen. Mijn gedachten schieten terug naar zijn vraag. Een vraag waarvan ik de diepere laag direct begreep, hij was er immers bij: de week ervoor.
read more…
Horror is echt! En Runnaway train laat dat zien: zonder het aan de verbeelding over te laten.
“Goedemorgen, Goudemorgen” – Met een luchtige jolige vaart begroet radio DJ Marisa haar luisteraars en spreekt de naam uit van het liedje dat ze zojuist draaide voor net wakker Nederland. “Runnaway train van Soul Asylum: dat was een grote hit in 1993” en vervolgens gaan we over naar de volgende track.
Met een knoop in mijn maag en tranen achter mijn oogkassen zit ik in de auto. Nog niet toe aan de vrolijke noot die nu is ingezet. Want, mijn in plaatjes, kleuren en geuren denkende mind blijft hangen in de op hol geslagen trein.
read more…
Een rastaman stapt zingend, begeleid op zijn gitaar mijn kant uit. Toeval? Of bestaat dat niet en is dit weer één van de synchronische rariteiten die ik vaker meemaak? ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley zingt hij, en kijkt me aan. Godver, dat komt binnen! Ziet hij dat ik sta te huilen? Nee joh. Mijn tranen zijn van die tranen die je inslikt. Je kent ze wel. Tranen die je tegenhoudt, want als je ze op zo’n moment laat gaan dan weet je zeker dat het niet meer goed komt.
read more…
De dag begint slecht, want ik wist waarvoor ik was opgestaan. Geen simpele kutmaandag. Ook geen ‘Manic Monday’ van The Bangles, zo’n dag waarop je onder ladders doorloopt, uitwijkt voor vallende verfemmers en bijna over een zwarte kat struikelt: miauw. Nee, op deze dag is mijn pech niet spontaan, maar gepland. Maandag 1 november 1999: de dag die mijn leven voorgoed zou veranderen – op wat voor manier wist ik toen nog niet.
read more…
Mijn vader was piraat. Reizend over zeeën jaagde hij dromen en schatten na, weg van verantwoordelijkheid. Mijn moeder was hippie. Dansend ontsnapte ze aan haar herinneringen en omarmde de liefde buiten zichzelf.
read more…