Een rastaman stapt zingend, begeleid op zijn gitaar mijn kant uit. Toeval? Of bestaat dat niet en is dit weer één van de synchronische rariteiten die ik vaker meemaak? ‘No Woman No Cry’ van Bob Marley zingt hij, en kijkt me aan. Godver, dat komt binnen! Ziet hij dat ik sta te huilen? Nee joh. Mijn tranen zijn van die tranen die je inslikt. Je kent ze wel. Tranen die je tegenhoudt, want als je ze op zo’n moment laat gaan dan weet je zeker dat het niet meer goed komt.
read more…