Een onsterfelijke ziel – oneindig bewustzijn – met een menselijke ervaring. Dat was er eerst, daarna het aardse jasje: “Holy smoke, is dat zo?”
Die zomer ontdekte mijn ex, de vader van onze zoon, groene smoothies en de meditatie-app Insight Timer. We waren al een tijdje gestopt met het eten van vlees. Dat, samen met de smulties zoals wij de smoothies noemden, had een diep reinigend effect. En de meditaties versterkten deze innerlijke schoonmaak.
Hij, muzikant, vond inspiratie in de leer van Thich Nhat Hanh. Terwijl ik me toewijdde aan yoga en een opleiding sociaal-culturele vorming. Zo moedigden wij elkaar aan om een betere versie van onszelf te worden en te doen wat bij ons als persoon paste. En samen mediteerden we in een zen-boeddhistische tempel, waar de monnik ons begeleidde in de kunst van het ‘gewoon zitten met dat wat er is’. Wat eenvoudig klinkt, maar een grote uitdaging bleek: het is zitten zonder afleiding, met al je gedachten, ongemakken en pijn.
Mijn bewuste SpaceZ raketreis was gelanceerd. Ik zeg bewust, want het was als het herontdekken van wijsheid die onbewust altijd al aanwezig was. Het mediteren leidde tot een nieuwe staat van helderheid. Ik was alerter dan ooit: scherp maar niet gespannen. De thema’s die ik als eerste wilde onderzoeken kwamen als ingevingen. Chakra’s – energiepunten binnen en buiten je lichaam – en de pijnappelklier stonden centraal.
De pijnappelklier produceert melatonine, wat ons dag- en nachtritme beïnvloedt. Bij langdurig slaaptekort neemt de productie van melatonine af, en dat heeft een niet zo’n fijn effect op je stemming. Niet vreemd dat dit onderwerp zich als eerste aandiende. Want, deze ontregeling was volgens mijn psycholoog namelijk een van de verklaringen voor mijn aanleg voor depressie.
Derde oog! Zo wordt de pijnappelklier in eeuwenoude tradities en bij verschillende natuurvolkeren genoemd. Het wordt gezien als de poort tussen de materiële en spirituele wereld, en laat ik nou net sinds mijn kindertijd een onzichtbare wereld en ongrijpbare aanwezigheid ervaren: in vibratie, kleur en soms ook beeld. Waarom had mijn psycholoog mij nooit verteld over de pijnappelklier en de spirituele context ervan? Deze kennis gaf me een nieuw vertrekpunt om mijn diepe gevoelsleven en ruimere bewustzijnservaringen beter te begrijpen en verder te onderzoeken.
Het kwartje dat mijn ziel ervoor gekozen had hier te zijn, viel steeds harder. ‘Om wat te doen dan?’ Nou, om te ervaren en te leren over liefde als de bron van alles wat is. Oké! Alleen betekende dit nieuwe besef niet dat mijn donkere gevoelens en gedachten stopten. Warmte en mildheid – zowel naar mezelf als naar anderen – werden soms ruw verstoord door verdriet, woede en angst. Dat was verwarrend en leek niet te passen bij de inzichten die ik al had verworven.
Ik dacht dat ik door de jaren heen alles wel had aangekeken, maar toch bleef een onbestemd, afgesneden gevoel terugkomen. Dat stond haaks op de grootse liefde die ik voelde als kersverse mama. Ik besloot dieper in mijn hartenpijn te duiken en zou dat doen met een plantmedicijn. ‘Ik ben er klaar voor om verdriet waar ik me niet bewust van ben opnieuw te ervaren’, was mijn intentie. Maar geen donkere of pijnlijke herbeleving: Madre Aya leidde me naar een diepe staat van bliss en vreugde tijdens deze innerlijke reis.
Toch niet: licht, liefde en tralala. Een jaar na deze ceremonie ontmoette ik een man en in deze connectie werd het donker mij op een presenteerblaadje aangeboden. Tot waanzin intens: Niet goed genoeg, angst om te verbinden, angst om te verliezen, er niet mogen of willen zijn, vrijheid en beperking van vrijheid, intimiteit en seksualiteit. In ons contact, herinneringen en dromen kwamen deze thema’s voorbij.
Ook was onze verbinding energetisch sterk voelbaar: tintelingen, onrust, warmte, hartkloppingen, vaak wakker in de nacht, overvallen door synchroniciteit, triggers en spiegelen. En tot drie of vier keer toe – zonder aankondiging en om de meest absurde miscommunicatie – gingen hij en ik uit de verbinding. Dagen, weken, soms zelfs maandenlang spraken we elkaar niet.
Een tweelingziel: de liefde die al beschreven werd in oude geschriften? Ik weet het niet. De waarheid is groots en slechts deels te bevatten. Wat ik wel weet, is dat deze liefde diepere lagen in mij wakker maakte. De zielsherkenning, onze eindeloze gesprekken, de lol, muziek, diepe intimiteit en niet ongemakkelijke stilte. Maar dus ook de heftigheid en het spiegelen. Het bracht me terug naar de kern: zonder maskers en met steeds meer (zelf)liefde, balans en acceptatie.
Natalie
