Horror is echt! En Runnaway train laat dat zien: zonder het aan de verbeelding over te laten.
“Goedemorgen, Goudemorgen” – Met een luchtige jolige vaart begroet radio DJ Marisa haar luisteraars en spreekt de naam uit van het liedje dat ze zojuist draaide voor net wakker Nederland. “Runnaway train van Soul Asylum: dat was een grote hit in 1993” en vervolgens gaan we over naar de volgende track.
Met een knoop in mijn maag en tranen achter mijn oogkassen zit ik in de auto. Nog niet toe aan de vrolijke noot die nu is ingezet. Want, mijn in plaatjes, kleuren en geuren denkende mind blijft hangen in de op hol geslagen trein.
De beelden uit de videoclip, op mijn netvlies gegrift. Een meisje: ze staat te wachten langs de weg tussen volwassen vrouwen. Geschminkt, niet als prinses of draak, maar als prostituee – om vervolgens opgepikt te worden door een pedofiel.
De jongen die getuige is van een moord en wegrent: van het gevaar en de demonen die hem achtervolgen.
Het meisje dat met bruut geweld door een aantal mannen in een bus wordt geduwd: vergezeld door één van de stoere maten, die voor hij instapt, nog even zijn shirt uittrekt. En de moeder die haar baby op straat tijdens een onbewaakt moment verliest door kidnapping.
Horror is echt! En Runnaway train laat dat zien: zonder het aan de verbeelding over te laten.
De energie van misbruik, angst, gevaar en onderdrukking. Ik herken het: Jij ook? Vanaf mijn kindertijd al: in de familie en de omgeving waarin ik opgroeide, van televisiebeelden, nieuwsberichten en wat dacht je van de mensenhandel, verkrachtingen en vernederingen die mijn voorouders tijdens de slavernij moesten ondergaan. Een energetische overdracht van de diepe pijn, schaamte, schuld en schande. Als kind pak je dat op – het hoeft dan niet eens je eigen ervaring te zijn.
“Runaway Train.” De achterliggende betekenis van dit onvergetelijke, nooit ophoudende lied gaat over de depressie van de zanger. Die vat ik ook! Zijn zang voelt puur en rauw: radeloos verlangend, in eenzaamheid tastend naar verlossing. Dat is wat veel artiesten, activisten en kunstenaars doen. Ze geven uitdrukking aan de pijn en genadeloze wreedheid die zich in hun binnen- en buitenwereld afspelen en vragen zich af: zal het ooit stoppen?
“Somehow I just don’t believe it”
Luister en bekijk hier de song: https://SoulAsylum.lnk.to/listenYD
Natalie
(Foto Viktor Mogilat@Pexels)