De dag begint slecht, want ik wist waarvoor ik was opgestaan. Geen simpele kutmaandag. Ook geen ‘Manic Monday’ van The Bangles, zo’n dag waarop je onder ladders doorloopt, uitwijkt voor vallende verfemmers en bijna over een zwarte kat struikelt: miauw. Nee, op deze dag is mijn pech niet spontaan, maar gepland. Maandag 1 november 1999: de dag die mijn leven voorgoed zou veranderen – op wat voor manier wist ik toen nog niet.
Lopend naar de kliniek voel ik me alleen – en ik ben alleen. Ik had er zo lang mogelijk over nagedacht: dit moest ik doen. In de wachtruimte zitten een paar andere vrouwen. Ook zij zijn hier om hun kindje te doden, of misschien voor een eerste gesprek. Dat had ik ook gehad. In dat kwartier overtuigde ik de arts waarom ik hiervoor koos, en zij was het met mij eens: ‘Ik had dit kindje niets te bieden.’
Brief aan ongeboren kindje
Ik hield van je papa en wilde zijn vrouw worden, en nog een kind met hem krijgen: een zusje voor jou. Want al denk ik dat je een jongen was, als meisje had ik je Lola genoemd – een naam die voor mij symbool staat voor vrij en ongeremd spelen.
Hoe moet je nu heten? Je krijgt geen naam. Je wordt niet geboren. Het mocht niet zo zijn. Of eigenlijk: je papa en ik kozen niet voor jou, lieve jongen.
God – ‘lees verder als je kriebels krijgt van dit woord’ – geef me alsjeblieft mijn zoon terug. Vergeef me. Nu lijkt het alsof U hem weghaalt, omdat ik niet voor hem kan zorgen. Mag hij terugkomen? Dezelfde ziel? Dan maakt het niet uit dat hij een andere papa heeft, die zal wel voor hem kiezen. God, hoe moet ik verder met dit verdriet en al deze gedachten?
Abortus zie ik niet als moord
Ondanks het verdriet dat ik jaren droeg en nog wel eens voel, sta ik achter mijn besluit. En het woord ‘God’, waarnaar ik verwijs: neem dat niet letterlijk. Ik ben niet religieus, wel spiritueel. God is voor mij de bron van alles wat is en altijd zal zijn: liefde, licht, bewustzijn. Niet mannelijk, niet vrouwelijk en zeker niet straffend. In die tijd was ik 22 en richtte ik me tot God vanuit de context die ik toen kende
Over abortus zijn uiteenlopende meningen. Net zoals een appel geen peer is, staan de meningen vaak loodrecht tegenover elkaar: je bent voor of je bent tegen.
Wat maakt toch dat wij mensen ons het recht toe-eigenen te oordelen over zo’n persoonlijk besluit? Dat bedenk je niet even tijdens het tandenpoetsen ofzo. De redenen van vrouwen om een abortus te ondergaan zijn uiteenlopend en ga er maar vanuit dat dieperliggende levenservaringen een rol spelen. Mijn verhaal deel ik omdat ik ervoor kies om voorbij schaamte, schuld en stigma te leven. Ik geloof dat we er meer aan hebben als we met een open hart met elkaar omgaan. In plaats van een peer of een appelstandpunt in te nemen, kies voor begrip en biedt troost.
Dit was de kutste maandag van mijn leven.
Natalie
(Foto: zelfportret @Fotovakschool)